سنسورهای فشار هیدرواستاتیک (که به آن‌ها سنسور غوطه‌ور فشار هم گفته می‌شود) معمولا در کاربردهای خارجی استفاده می‌شوند، عموما در صنایع آب و فاضلاب، یعنی زمانی که می‌خواهیم بر محفظه‌های باز آب، چاه‌های عمیق یا چاه آزمایشی نظارت کنیم. ارت کردن سنسورهای فشار هیدرواستاتیک به شکل مناسب حیاتی است، چون بدون زمین یا اتصال ضعیف به زمین، می‌تواند به سنسور سطح آسیب بزند یا آن را کاملا خراب کند.
خرابی‌های رایج به خاطر زمین کردن نامناسب
سنسورهای فشار هیدرواستاتیک در کاربردهای خارجی، از طریق کابل‌هایی به PLC متصل می‌شوند یا با سیم به سیستم‌های تله‌متریک محلی متصل می‌شوند.
این کابل‌ها می‌توانند مثل آنتن عمل کنند، جهش‌های ولتاژ هوایی یا الکترومغناطیسی را با سیم‌ها به سنسور می‌رسانند، که باعث اورلود (overload) در قطعات الکترونیکی و در نتیجه خرابی زودتر از موعد می‌شود.
فرآورده‌ای که اندازه‌گیری می‌شود، ممکن است این انرژی را مثل یک خازن ذخیره کند. این مساله با برخورد صاعقه، جهش‌های الکتریکی یا صرفا الکتریسیته ساکن ایجاد می‌شود. اگر اتصال زمین به حد کافی امپدانس پایینی نداشته باشد، می‌تواند به جهش ولتاژ منجر شود که وارد قطعات الکترونیکی می‌شود و به اورلود شدن و سوختن آن‌ها منتهی می‌شود.
حتی اگر تفاوت ولتاژ کمتر از آن باشد که باعث اورلود قطعات الکترونیکی شود، به دلیل تفاوت در پتانسیل ولتاژ، می‌تواند باعث فعالیت الکترولیتی شود.
این فعالیت الکترولیتی باعث می‌شود که پوشش فلزی سنسورهای فشار هیدرواستاتیک با گذشت زمان و عملیات درازمدت، کم کم «خورده شود». حفره‌های خوردگی الکترولیتی روی متریال ایجاد می‌شود که می‌تواند به سوراخ شدن دیافراگم یا پوشش منتهی شود و در نهایت به خرابی زودتر از موعد سنسور سطح منجر شود. ممکن است این مساله با خوردگی شیمیایی اشتباه گرفته شود، اما در حقیقت دلیل آن تفاوت پتانسیل الکتریکی بین سنسور و مایع پیرامون آن است. بدون یک اتصال زمین خوب، سنسور تبدیل به یک آند قربانی می‌شود و به شکلی اجتناب‌ناپذیر، خورده می‌شود.
ارت کردن سنسورهای فشار هیدرواستاتیک به شکل مناسب
سنسورهای سطح ویکا با امکان محافظت داخلی ضد صاعقه نیز ارائه می‌شوند که در مقابل تفاوت‌های خطرناک پتانسیل الکتریکی بین قطعات الکترونیکی، کابل‌ها و بدنه‌ی ترانسمیتر واکنش نشان می‌دهند و قبل از آنکه به مدار داخلی آسیبی وارد شود، هر ولتاژ مضری را به زمین هدایت می‌کنند.
از طرفی، اگر زمین کردن ترانسدیوسر به شکل ضعیفی انجام شود، باز هم این ولتاژ هیچ جایی برای رفتن ندارد و وارد قطعات الکترونیکی یا بدنه سنسور می‌شود و در نتیجه به خرابی زودتر از موعد می‌انجامد.
در محفظه‌های فلزی یا پلاستیکی، هر قطعه فلز ایزوله شده باید به یک زمین مشترک با آمپدانس کمتر از ۱۰۰ اهم متصل شود.
در کاربردهای روی کشتی، جایی که محفظه‌های فلزی همیشه حضور دارند، تمام پتانسیل‌های زمین متفاوت در زمان پهلوگیری کشتی، باید به زمین مشترک اصلی کشتی متصل شوند.
در دریاچه‌ها و مخازن آب، دستیابی به اتصال امپدانس پایین به زمین شاید سخت باشد، اما ارزشش را دارد چون جلوی خراب شدن قطعات الکترونیکی سنسور سطح هیدرواستاتیک را می‌گیرد.
در سازه‌های مصنوعی یا سایت‌های سنگی، حتی جهش‌های طولانی‌تر مس که به زمین منتقل شده، شاید امپدانس به زمین به اندازه کافی پایین نباشد، پس شاید شبکه‌های زمین کردن، در زمان تعبیه شود تا به مقاومتی مناسب به زمین دست پیدا کنیم.
زمین کردن سنسورهای فشار هیدرواستاتیک، یک نیازمندی ابتدایی برای عملیات قابل اطمینان سنسورهای سطح است، به خصوص در کاربردهای خارجی، جایی که جهش‌های ولتاژ مازاد (overvoltage) به خاطر برخورد صاعقه به شکل منظم رخ می‌دهد.
اگر زمین کردن به شکل مناسب و کافی فراهم نشود، می‌تواند به خرابی سنسور سطح منجر شود.
